کتاب صوتی بازی بزرگ

کتاب صوتی بازی بزرگ جلد دوازدهم از مجموعۀ سرگذشت استعمار

استعمار غربی‌ها چه در ایران و چه در سایر کشورهای جهان بر کسی پوشیده نیست. البته ممکن است این استعمار با عناوینی چون کشورگشایی، فرهنگ‌سازی بین بومیان و… انجام شده باشد اما بررسی‌های تاریخی به ما نشان می‌دهد این نام‌های خوش‌آب‌و‌رنگ صرفاً سرپوشی هستند برای پنهان کردن چهره‌ی شوم استعمار. مهدی کیایی، داستان‌نویس و مورخ معاصر، قصه و تاریخ را به هم گره می‌زند تا آنچه را که غرب طی سالیان دراز بر سر ایران و ایرانیان آورده، برایشان بازگو کند. اینک در جلد دوازدهم سری کتاب‌های سرگذشت استعمار، یعنی کتاب صوتی سرگذشت استعمار – جلد دوازدهم: بازی بزرگ با توطئه‌های جاسوس‌های انگلیسی در ایران روبه‌رو هستیم.

ماجراهای این رمان با مسافرت دو غریبه از تبریز به سوی استرآباد آغاز می‌شود. یکی از این دو مرد بیگانه ظاهراً از اهالی هند است و آن دیگری دستار سبزی را به سرش بسته و سعی دارد تا در نظر دیگران به سادات شبیه باشد. او خودش را سید کرامت علی معرفی می‌کند و در کنار هم‌سفر خود با نفود بین قبایل ترکمن سعی دارد تا از جنگ سختی بگوید که بین ایران و روسیه درگرفته بود و با پیروزی روس‌ها به پایان رسید. آن‌ها بدون اینکه عجله‌ای داشته باشند، مدام به افراد و گروه‌های مختلف سر می‌زنند و بحث را به جنگ‌های ایرانیان با روسیه می‌کشانند.

نکتۀ جالب در صحبت آن‌ها بدبینی نسبت به آینده‌ی ایران است. اگر به حرف‌هایشان بادقت گوش کنید می‌بینید که آن‌ها می‌کوشند تا اخبار دروغین و ناامیدکننده را به گوش عموم مردم برسانند. اینجاست که مخاطب از خود می‌پرسد یک هندی و کسی که به سادات می‌ماند با انتشار این اطلاعات غلط چه مقصودی دارند؟ چه سودی عاید آن‌ها خواهد شد؟

با پیش رفتن ماجراها پی به فریب و توطئۀ این دو مسافر می‌بریم. مرد دستاربه‌سر در حقیقت «سروان آرتور کانالی»، یکی از افسران ارتش انگلستان است که نه برای سفر، بلکه برای دسیسه‌چینی پا به ایران نهاده. او و هم‌سفرش قصد دارند تا با تضعیف روحیۀ ایرانیان، شکست دیگری را به ایشان تحمیل کنند و از این طریق به مقاصد سیاسی خود برسند. یکی دیگر از وظایف آن‌ها جدایی‌افکنی میان قبایل ترکمن و افغان است. به این صورت که با ردوبدل کردن اطلاعات نادرست، آن‌ها را به دشمنی علیه یکدیگر تشویق می‌کنند. اما آیا این جاسوسان می‌توانند به اهداف خود مبنی بر شکست ایران و جدا کردن بخش‌هایی از آن برسند یا تیر آن‌ها به سنگ خواهد خورد و سرافکنده، ایران را ترک خواهند کرد؟ برای پی بردن به نتیجه‌ی داستان باید با کتاب صوتی سرگذشت استعمار – جلد دوازدهم: بازی بزرگ همراه شویم و پایان بازی را از مهدی میرکیایی بشنویم.

شنیدن این کتاب برای نوجوانان این مرزوبوم فرصتی خواهد بود تا با حقایق رخدادهای تاریخی آشنا شوند، بدون اینکه تحت تأثیر تبلیغات و سیاست‌های غربی یا دروغ‌های تاریخی ایشان قرار بگیرند. رمانی که هم آموزنده است و هم سرگرم‌کننده.

در بخشی از کتاب اینگونه می‌شنویم که:

ناصرالدین شاه شمشیری رو به نام خراسان سیاه برای سپاس‌گزاری از ناپلئون سوم، امپراطور فرانسه، بهش هدیه کرد. امپراطور فرانسه بین ایران و انگلستان وساطت کرده بود تا پیمان صلح بسته بشه. شمشیر خراسان سیاه سرگذشت عجیبی داشت که انگار مثال و تشبیهی از سرنوشت ایران بود.

این شمشیر در آغاز به شاه عباس اول صفوی تعلق داشت. پادشاهی که تونسته بود پیروزی‌های بزرگی توی نبرد با عثمانی‌ها، ازبک‌ها و پرتغالی‌ها به دست بیاره. بعدها این شمشیر به نادرشاه افشار رسید که تونسته بود هند و بخش بزرگی از آسیای مرکزی رو به تصرف ایران دربیاره و در چندتا جنگ بزرگ، عثمانی‌ها رو شکست بده. مدتی بعد، آقا محمد خان، فرمانروای خون‌ریز و پرابهت قاجار این شمشیر رو به کمرش بست. ولی بار آخر خراسان سیاه بر کمر حاجی میرزا آقاسیِ معلم و صدراعظم محمدشاه دیده شد. مردی که توی جنگاوری با صاحبای قبلی شمشیر تفاوت خیلی زیادی داشت.