من آن توام

«بامداد شنبه است و من تازه ام؛ مثل نخستین بارانِ جهان…» مولوی تازه مانده است از همان سال 642 هجری که دیدار کرد با شمس، و نوری تازه بر زندگی اش تابید. او سجاده نشین باوقاری بود ولی بازیچه کودکان کوی شد. گذشته اش را از دست داد تا همیشه ماندگار و نو بماند.

«من آن توام» روایتی ایرانی از شمس تبریزی است. روایتی متفاوت که شمس را متفاوت و نزدیک به آنچه بود، نشان می دهد. شمس گویی مصحفی خاموش است، به سبک زندگی و افکار شمس.

چه کسی راوی متن این کتاب است؟ هم مولف، هم مولوی، هم شمس. شما که این کتاب را می شنوید، همواره در نوسانی آرام میان راوی ها هستید، همان گونه که ابعادی از این روایت گنگ است و این پیچیدگی هم با حقیقت ماجرا سازگار است و هم با غربت شمس در عالم.

حالا پیام دهکردی روایتگر آن دو مرد شده تا احوالشان را در تمام سی پاره این کتاب نقل کند. بهنام کلاه بخش هم برای لحظه های پرشکوه و درد جانکاه جدایی شان آهنگسازی کرده و زخمه بر ساز زده است. همگی با هم کوشید ه اند تا نشان دهند: «شمس هیچ کس است و چهره ندارد، برای همین غریب است.»